28 jaar lang heb ik een onbekende waarheid gepromoot en uitgedragen. Ik heb HET als bijbel behandelt en mensen proberen ermee te overtuigen dat er een betere wereld bestaat als je erin gelooft. Vele elementen van het christelijk evangeliseren waren die 28 jaar vertegenwoordigt door mij behalve dat het niet om het ware evangelie van de bijbel ging. Mijn evangelisatiewerk in die jaren bestond uit vechten voor de gemeenschappelijke wens en behoefte van mensen op een verdraagzamere betere wereld. Ik vocht voor dat waarin de meeste mensen de hoop waren verloren.  Niemand wilde echt meevechten om die wereld ook waarheid te maken omdat men er iets voor moest doen. Jezelf beneden iets hogers plaatsen en dat word in deze huidige wereld niet meer geaccepteerd. 

Nu de waarheid van Jezus mijn evangelie is geworden zullen nog minder mensen naar mij luisteren als ik het evangelie van Jezus deel. Hij staat voor de meeste nog verder weg dan waar ik destijds voor vocht. Dan rijst de vraag hoe kan ik dan toch Jezus onder de mensen kan gaan brengen want dat is wat nodig is en ik wil doen. 

Ik heb daar lang en diep voor gebeden en nagedacht. Binnen mijn relatie met Jezus ben ik intensief aan de slag aan het gaan om tot een vorm te komen die past. en hem dient. 

Mijn heldere spirituele gaven die thuis horen bij God en niet bij de mens worden tegenwoordig geambieert door veel mensen die zich niet echt bewust zijn van de gevaren die zich aan het eind van die weg bevinden. Deze gevaren ga ik in kaart brengen op een manier die ik vanuit het geloof en Jezus vorm geef. Dit doe ik openbaar zodra de tijd daarvoor is aangebroken. Ik richt me daarbij niet meer op mijn eigen ervaring of verhaal maar op de resultaten van deze ervaringen en gaven. Wat het betekent voor je leven als gevolg van de weg van helderzien, horen, weten en voelen. Wat je te wachten staat aan het eind van de weg van verlichting zoals de duivel dat noemt. Hoe het bereiken van verlichting je het onderscheid laat verliezen tussen geestelijk leven en geestelijk dood zijn en de duivel je door dit gelukzalige verlichtingsgevoel verwijdert kan houden van Jezus Christus. 

Dat is mijn uit te dragen missie en mijn evangelisatiewerk in de toekomst. 

Het grootste gevecht dat ik in mezelf lever is dat ik aan de andere kant heb gestaan op een net zo radicale manier als dat Jezus mijn redder en verlosser is geworden. Ik sta op geen enkele manier meer achter mijn oude opvattingen en de vorm waarin ik dat gedaan heb. Ik heb spijt. Veel spijt van wat ik gedaan heb en hoe ik dat gedaan heb. God haalt alle antwoorden van binnen in je via Hem naar boven op Zijn tijd. Geen enkel mens mag daarom de krachten van God aanwenden door op Zijn stoel te gaan zitten. Die stoel is niet voor mensen bedoelt. Die is alleen voor god. 

Ik heb veel zin om me vanuit het geloof en in relatie met jezus me hierop te gaan richten. Me in alles te laten leiden in vorm en inhoud. Dit kun je na mijn eerste avondmaal van 7 september hier vinden en volgen onder 144. Via de psalm die ons hierin leid.
Psalm 144,  A fortress is my lord.  

1

Een droom, daarin is alles mogelijk. Zelfs de werkelijkheid. 

De gebeurtenissen die in mijn leven hebben plaatsgevonden heb ik vaak gebruikt als gelijkenis met de verhalen in de bijbel. Het gevaar dat daarin schuilt is dat ik mijn eigen persoonlijke verhaal centraal stel. In mijn digitale uitnodigng deel ik daarom de uitkomsten van mijn levensreis voor het laatst. Nu ik de catechisatietijd ben ingegaan draait niets meer om mij. Niet om mijn persoonlijke verleden of om mijn verhaal. Het enige verhaal waar ik me voor wil inzetten, waar ik voor wil gaan en waarvoor ik sta is de bijbel. 

Dit waarheidsgetrouwe boek heeft tijd en aandacht nodig om eigen te maken. Om de verhalen te gaan onthouden, herkennen en ze te verbinden in de context van de hoofdpersoon om wie de bijbel, het leven draait. Jezus Christus. Daar leg ik me de komende jaren in mijn priveleven op toe. Ik kijk hier erg naar uit.

In de komende maanden ga ik een eigen huisje krijgen en zal dan ook eindelijk alle tijd en ruimte hiervoor krijgen. Dit heeft echter een groot gevolg voor mijn dierbaren en sociale kring. In het verleden lukte het de meeste mensen niet om mijn handelen en toewijding in het leven te begrijpen. Mijn toewijding en vertrouwen in geloof, hoop en liefde was nog niet gestoeld in Christus maar in een kosmische oersoep. Oersoep begrijpen is zo goed als onmogelijk. Nu ik Jezus als mijn beschermer, redder en verlosser in mijn leven heb, heb ik mijn relatie met Hem boven elke relatie geplaatst. Daarom loopt de weg om mijn leven straks, na mijn belijdenis, te begrijpen via Jezus en de bijbel. Dat is voor iedereen mogelijk en toegankelijk. Via dit boek denk ik, leef ik mijn leven en wandel daarmee samen met andere mede christenen. Dit geeft mij liefde, voeding, veiligheid, vreugde, houvast. doel, richting en gemeenschap dat mijn leven verrijkt vanuit de wortel van mijn lichaam, ziel en geest. 

Ooit, vele jaren geleden heb ik een droom gehad die bestempeld werd als een visioen. In die droom woonde ik in de katholieke kerk van Horst. Ik leefde in een kamer naast het grote schip waar tijdens de diensten de mensen zaten. Op een dag lagen er allemaal in doeken gewikkelde lichamen op de kerkbanken waarbij de ogen onbedekt waren en licht leken te geven. Ik liep verwondert tussen de banken rond me thuisvoelend op deze plek. Een ogenblik later wandelden deze lichamen allemaal een rode vrachtwagen in die voor de kerkdeur ronkend stond te wachten en reed weg mij achterlatend met een vragende blik. 

Ik moest er nu aan terug denken omdat ik een droom heb gehad over een andere kerk maar waar deze keer vertrok ik en niet de mensen. Ik woonde hier niet maar ging onderweg naar een nieuwe ' kerk ' waar mijn maatje Simon Petrus voor een thuis had gezorgd.  Hij had zijn best gedaan de ruimtes in te richten voor mij aan de hand van de kleurplaten en folders die we samen hadden doorgebladerd en ingekleurt al zittende aan de tekentafel. 

Voor mij is de tekentafel de plek waar het ontwerp van een idee vorm krijgt en wat je kunt delen met de wereld. God bepaalt of, hoe en in welke vorm. Ik vertrok dus met mijn maatje in het mintgroene trabantje naar de plek waar een idee werkelijkheid zou kunnen worden. Of dat ook gebeurt weet alleen God. Het uitwerken is een proces en daarin schuilt mijn opdracht van het waarom en waarvoor ik een ingeving wens te realiseren. Ik heb onderweg echter geleerd dat geen enkele ingeving succesvol uitgevoerd kan worden zonder Gods zegen. Zonder Zijn richting en leiding. Zonder hem werkt de versnellingspook niet en rijd geen enkele auto. Of het nu een automaat is of een schakelbak. Hij bereikt nooit het doel. Het is Zijn plan dat ten alle tijde uitgevoerd wordt en blijft worden.  Als mijn schakeling niet in Zijn plan past en hiermee overeenkomt komt er uiteindelijk niets van terecht en juist dat te weten maakt mij intens gelukkig. Zijn regie maakt mij de gelukkigste mens op aarde op de momenten dat ik dat ten volle besef want zo blijft Zijn plan gehandhaaft zonder menselijke en persoonlijke aanpassingen of consessies. Daardoor weet ik dat Hij zal komen en garandeert het Zijn wederkomst op aarde in een nieuwe wereld zoals Hij ons in Zijn belofte heeft geopenbaart.  

Onder constructie

Mattheus 16:18-19

Het getal 144 galmde op de dag van mijn droom op 13 april in de kerk en het mintgroene trabantje zichtbaar door mijn gedachten. Ik kon deze gedachte niet wegdrukken dus liet hem toe en zocht naar de betekenis. .Iets wat ik eigenlijk liever niet wil. In het zelf een betekenis geven aan iets schuilt groot gevaar. Mijn getuigenis is daar het resultaat van. 

De vraag is namelijk wie of wat deze gedachte aanreikt in mijn geest. Door bidden en trouw te zijn aan mijn geloof in God en Jezus is dat de heilige geest en kon ik het getal nu als dagen zien. 144 dagen. 

Zonder te willen weten wat deze dagen inhielden telde ik 144 dagen op bij 13 april en kwam uit op donderdag 4 september. De verjaardag van mijn maatje en trouwe bondgenoot, mijn witte herder Daisy.  

Zo heeft Jezus ook vele namen. De herder is er daar 1 van. Zo onvoorwaardelijk trouw en liefdevol als Daisy naar mij toe is zo trouw en liefdevol ervaar ik Jezus ook in de relatie die ik met hem heb. Eigenlijk nog veel meer en is het beter om Hem als eerste te noemen. Dat is Hij ook in mijn leven. 

Op mijn 14de ben ik begonnen op een bosbessenbedrijf in America te werken. Mijn baan bestond uit tractorrijden om de blauwe bessen op te halen van de plukkers. Als veertienjarige vredestichtster en wereldverbeteraar met een grote ronkende trekker met mega oplegger over de zwarte zandplak te crossen was een weloverwogen overwonnen uitdaging. 

De zonovergoten zuurgeplukte centjes die door de plukkers verdiend werden waren afhankelijk van mijn allesbeslissende sorteer oordeel. Ik was aangewezen om op de plak hun harde werk eerst te beoordelen alvorens hun oogst af te wegen en te noteren. 

Alle onrijpe, beschadigde en rotte besjes, meegeplukte bladeren en takjes moesten eerst uit de emmers en kistjes verwijdert worden voordat het gewicht in klinklare munt mocht worden omgezet. Vervolgens werd de hele blauwebessenfamilie in de oplegger opgestapeld. Tuffend en ronkend keerde ik aan het eind van de dag terug naar de loods in de vurige hoop dat de, met kostbare bessen opgestapelde kistjes onderweg niet eigenwijs rollend en stuiterend de bodem hadden gekozen van de oplegger.

De grote baas was pas blij en tevreden wanneer het gevaarte heelhuids door de loodsdeur veilig was thuisgekomen samen met zijn kostbare zoetsappige verkoopklare blauwe besjes.

Ondertussen vertaalde ik  'Mijn' sorteer en weeg oordelend vermogen in het 'iedereen tevreden willen stellen en te vriend moeten blijven houden.' Ik gebruikte daarvoor mijn, als vierjarige kleuter, plechtig gezworen belofte aan God;

"Niet mijn wil geschiedde maar Uw Wil geschiedde" 

De oersoep van mijn ratjetoe-geloof is uiteindelijk na vele jaren geworden als de verkoopklare zoete en rijkgevulde blauwe bessenkist. Gesorteerd, gewogen en ontdaan van alle rotte, beschadigde en onrijpe bessen, takjes en bladeren.

Apostolische geloofsbelijdenis

Ik plantte in mijn leven als zestienjarige tiener toen ik nog gebruiker was drie canabiszaadjes in de tuin om wietplantjes voor mezelf te kweken. Alledrie ontsproten ze glansrijk en gaf ze de namen; kwik, kwek en kwak.

Kwik was de snelstgroeiende. Hij versloeg de andere twee glansrijk maar bleek al snel het zaaddragend mannetje te zijn. Hij bleek nutteloos om in een fatsoenlijke rookroes te kunnen geraken. Zijn vele zaadjes zouden allemaal ontploffen als knallende poffertjes in de lucht wanneer ik aan de joint zou lurken. Veroordeeld daarvoor als het vuil der aarde ging kwik dus meteen de prullenbak in. 

Kwek was een felgroen gezond vrouwtje dat geurig, rank en bescheiden haar bloemen liet zien. Volledig bereid om mijn gedachten liefdevol voor altijd te bedwelmen en te betoveren.

En dan Kwak. Het pimpelpaarse voldragende topzwaar bebloemde juweel die haar bloemen droeg alsof ze de wietplant zelf ooit in haar uppie had uitgevonden. Vol van haar grootheidswaan en rijkdom gaf ze dan ook alle ruimte aan de schimmel die haar juwelen deed verschrompelen. Haar overgrote oogst belandde dan ook stinkend in de prullenbak. 

Waarom psalm 37?

Carmen mag ik je iets vragen?

* Jij altijd

Ik heb zoveel zin om dit troubadourshuis een nieuwe bestemming te geven. Jij ook?

* Een troubadour leeft van het lied. Ik wil mijn lied eerst ontdekken

Carmen zal ik dan hier blijven? Dan kun jij met deze Troubadour je lied gaan leren ontdekken. Als je dan terug komt zorg ik dat je bedje gespreid is. Dan kun je hier je lied gaan zingen samen met mij. Wat vind je daarvan?

Klinkt als een goed plan Petrus. Als de troubadour dat ook wil ga ik samen met onze kwek en hem op avontuur maar zeg eens, hoe bedoel je dat ik met jou samen ga zingen als ik terug ben?

Das voor mij een weet en voor jou nog een vraag, lekker puh. Het antwoord wacht hier op je. 

Dan denk ik dat ik niet lang weg blijf. Hop hop zonder al teveel gekwak kwik naar kwek. 

Succes hier 'maatje! 

Tja en toen werd ik wakker in een nieuwe droom. In de vroege ochtend van 10 mei begonnen de vogeltjes zachtjes te kwetteren.

Met mijn ogen dicht kijk ik samen met mijn vertrouwde maatje een keer achterom naar het hagelwitte drive in huis waarin een gezellig cafe was gevestigd. Ik had daar zojuist samen met mijn maatje Petrus onze maaltijd in goed gezelschap van de eigenaar genuttigd.

De eigenaar was een rondreizende troubadour in hart en nieren die zijn passie had verankerd door dit cafe leven in te blazen enkele jaren geleden. Wat hem riep om met ons zijn verhaal te delen wisten we niet maar hij vergezelde ons vastbesloten naar de parkeerplaats. De rondleiding die we even daarvoor hadden genoten van hem sloot naadloos aan op het verhaal wat hij ons al wandelend uit de doeken deed.  Hij ging zijn anker opnieuw lichten en was op zoek naar iemand die zijn paradijsje wilde overnemen.

Het was een netjes en goed verzorgd warmwit cafe met oude donker houten meubels en fuweel rode stoeltjes die in het warme licht de ambience van rust en rustique sjiek uitstraalde.  Er was een grote professionele keuken waarin voor veel mensen een gezonde en weldadige maaltijd vezorgd kon worden. Dit nog hagelwitte nieuwe schildersdoek voelde voor ons als een stilleven dat onderzocht diende te worden in een kakelvers avontuur.

Eenmaal op de parkeerplaats bleek ons mintgroene trabantje een ongekend grote zucht van verlichting geslaakt te hebben. Het was pardoes in een oldtime eend getransformeert met behoud van onze weloverwogen signatuurkleur. Zonder schaamte durfden we dit eendjes sleutelgaatje met ons sleuteltje uit te proberen en jawel hoor, ons sleuteltje paste perfect. Vol verwondering stapten we nieuwsgierig in om het nieuwe interieur van ons eendje 'Kwek' te verkennen.  We verbleven die week in een hotelletje even verderop dus beloofden we de troubadour om terug te komen voordat ons rijdend 'kwek' avontuur verder ging.  We wisten met blind vertrouwen dat Gods plan hier aan het werk was. We namen de gelegenheid om Gods plan zich te laten ontvouwen op deze bijzondere plek.  De roestbruine kompaspook bevond zich in Kwek namelijk net als in het trabantje fier bovenop het dashboard als het 100% ingestelde kompas op onze bestemming. Een wonder had zich voltrokken en wij mochten daarvan getuige zijn. Waarom daar zouden we vanzelf achter gaan komen........

Carmen mag ik je iets vragen voordat ik begin? 

* Zzzzzzzz

Goed zo. Ze slaapt. Dan luisterd ze dromend. Dat is precies wat ik voor ogen had.

Ik besta in haar droom nu en bevind me in haar droomwereld. Daarin zijn we samen en kunnen we dansen, zingen, praten, vliegen, lachen en huilen. We kunnen daarin alles doen want in de droom bestaat alles. Daarin ben je altijd thuis op manieren die je nooit letterlijk kunt onthouden als je wakker bent. Je hebt geen idee wie je echt ontmoet of het waarom wat daarin afspeelt omdat het niet echt is. Dat weten we of herkennen we allemaal wel. Een droom is niet echt. Het is een fantasie en Carmen en ik, Petrus en Petra zijn daarin samen op reis in ons mintgroene trabantje. De roestbruine pook op het dashboard is ons stuur van de droom. Die pook is in onze droom het kompas en houd de wakkere wereld en de droomwereld tegelijkertijd aanwezig in onze beleving van de werkelijkheid. In de realiteit van het dagelijks leven. 

Daarom kunnen we met elkaar praten, schrijven en beelden uitwisselen. Hoe dit kan is niet te begrijpen en maar met 1 woord te beschrijven in 1 van de allermooiste woorden. Een godswonder.  

De tijd is daarom aangebroken om ons in de omstreden strijd te werpen. Tijd voor het eerste vragenvuur. 

Zeg Petrus, uhh, overdrijf je nu niet een beetje? Extreem was 'my middelname' maar dit ziet er allemaal wel heel erg dramatisch en , gevaarlijk uit. Dat gaspedaaltje van ons trabantje kan zo'n gewicht van een harnas echt niet dragen! Ik herken je nu ondertussen wel achter dat masker en onder dat pantser hoor. Je hoeft je niet te verbergen. En zo rijden is toch totaal niet comfortabel? met zo'n pantser rijden is idioot, dat is regelrecht vragen om ongelukken. De snelweg gaan we gelukkig sowieso niet op met ons trabantjes snelheidslimiet maar waarom dit krankjoreme gedoe? Is het soms carnaval? Ik voel me zo echt niet veilig naast je Petrus in ons gebakje of moet ik soms ook een harnas aan? Moet ik ook ten strijde trekken in plaats van relaxed kneuterig tuffend gezellig samen te rijden onderweg naar 4 september? Wat heeft dit allemaal te betekenen? Ben je nu gek geworden? Wat is dit in Godsnaam? 

1 Petrus 2:4-5  

Petra

Als er iets is wat ik niet goed snap zijn het autosleutels die werken via een afstandsbediening. Door een knopje in te drukken hoop je vurig dat de motor hiermee start. Ik denk dan; waar blijft de romantiek om het sleutelgaatje te moeten zoeken? Waar is de blijdschap gebleven van het vinden van het gaatje om de goedbewaarde en perfect passende sleutel in te stoppen?

En dan het ultieme moment als je tot de ontdekking komt dat met het omdraaien van die perfect passende sleutel alles prima functioneert zodat de motor verlangend naar avontuur begint te ronken en te brommen. Vol passie trap je het gaspedaal vastbesloten dieper in voor het nieuwe aandienende avontuur.

Dat is toch gewoon fijn?

Tegenwoordig bestaat er zelfs zoiets als Cruisecontrol. Volgens mij sukkelt daarmee elke zichzelf respecterende avonturier achter het stuur sluimerend in slaap. Achter het levenloze stuur vliegen dan cruisecontrollend de gedachten alle kanten uit. Ze vliegen zwevend heen en weer en op en neer, van voor naar achter en van links naar rechts.  

Nee, geef mij maar ons oude vertrouwde mintgroene trabantje. Kneuterig, knus en met een sleutel herkenbaar uit duizenden.....   

Ontmoeting in de kerk en de uitnodiging om mee op reis te gaan