De sleutelbewaarder

Een droom, daarin is alles mogelijk. Zelfs de werkelijkheid. 

Ik ben op 13 april bij Petrus mijn maatje in het mintgroene trabantje ingestapt om te ontdekken waarom.

Eerlijk gezegd heb ik daar alleen maar een beeld en idee van gekregen. Meer zal het ook niet worden omdat de woorden door mijn handen geschreven worden maar waardoor ze bedacht worden als mens geen zekerheid is. Ik weet alleen dat ze komen en gaan. Ik vind het tegenwoordig overigens veel te ingewikkeld worden om daar lang bij stil te blijven staan. Waar het om gaat is wat je er mee doet denk ik.  

Petrus mijn maatje bestaat dan ook niet echt. Ooit heeft er wel een zekere Petrus geleefd maar die ken ik alleen uit de bijbel. Ik ben er niet bij geweest toen hij zijn leven hier op aarde beleefde. Wie hij was als persoon,  waar hij blij en verdrietig van werd weet ik niet. Ik weet dat hij de naam Simon droeg, de naam Petrus kreeg en volgens het vers van Mattheus de sleutel van de hemelpoort ontving.

Hij was daardoor ook mijn sleutelbewaarder op deze reis maar wat betekende die sleutel dan voor mij?  

Petrus zijn sleutel had de poort naar het heelal wat ik als hemel ervaarde voor mij geopend toen ik niet meer Carmen was maar Petra werd. Als Petra heb ik gezweefd door vele werelden en gevoelsmatig elk hoekje van het hemelgewelf met mijn geest bezocht en verkend. 

Jezus is het leven en dat begint niet bij de geboorte. Dat begint in mijn ogen bij de verwekking wanneer het hart van het ongeboren kind gaat kloppen in de baarmoeder van de moeder. Toen mijn hartje begon te kloppen kreeg ik van mijn moeder de naam Carmen. In de baarmoeder was ik als Carmen veilig beschermd door een wand die me gescheiden en afgeschermd hield van het heelal met al haar sterren en werelden die daar te ontdekken zijn. 

Petrus had de de poort voor mij bij mijn geboorte geopend maar er is maar 1 smalle poort en in mijn ogen staat en regeert daar Jezus als mens en God. Dat heeft het geloof waarin ik nu verankerd ben me geleerd. De echte sleutel van die smalle poort is niet in handen van Petrus maar in de handen van Jezus. Hij beslist wie en wat er door de smalle poort gaat en wat en wie daarachter blijft om de alleen bij Zijn bekende redenen.

Door mijn geestelijke reislustigheid had en heb ik geestelijke hulp nodig om aan deze kant van de poort te geraken. Mijn maatje Petrus kon mij niet na mijn geboorte terugleiden. Jezus wel. Hij heeft mij als Carmen teruggeleid door Zijn poort en me met mijn voeten verankert in de aarde. Vanaf dat moment zijn we samen gaan wandelen.

Petrus mijn maatje is in mijn droom opgetrommeld in de kerk zodat we samen een laatste ontdekkingstocht konden gaan maken voor mijn belijdenis. Mits ik in zou instappen natuurlijk. Het werd een afscheidsreis want ik heb Petrus in de bijbel nu achtergelaten als een soort maatje waar hij thuishoort. Waar zijn brieven en zijn sleutels het verhaal vertellen van zijn reizen en tijd met Jezus.

Daarom draag ik in mijn hart Zijn sleutel. Het kruis als symbool van mijn beschermer, voor wat Hij voor mij maar ook vor jou gedaan heeft. Hij is de rots van mijn behoud. Mijn geliefde Jezus die de weg is, de waarheid is en het leven. 

Dankjewel 🙏🏻