Ooit, vele jaren geleden heb ik een droom gehad die bestempeld werd als een visioen. In die droom woonde ik in de katholieke kerk van Horst. Ik leefde in een kamer naast het grote schip waar tijdens de diensten de mensen zaten. Op een dag lagen er allemaal in doeken gewikkelde lichamen op de kerkbanken waarbij de ogen onbedekt waren en licht leken te geven. Ik liep verwondert tussen de banken rond me thuisvoelend op deze plek. Een ogenblik later wandelden deze lichamen allemaal een rode vrachtwagen in die voor de kerkdeur ronkend stond te wachten en reed weg mij achterlatend met een vragende blik.
Ik moest er nu aan terug denken omdat ik een droom heb gehad over een andere kerk maar waar deze keer vertrok ik en niet de mensen. Ik woonde hier niet maar ging onderweg naar een nieuwe ' kerk ' waar mijn maatje Simon Petrus voor een thuis had gezorgd. Hij had zijn best gedaan de ruimtes in te richten voor mij aan de hand van de kleurplaten en folders die we samen hadden doorgebladerd en ingekleurt al zittende aan de tekentafel.
Voor mij is de tekentafel de plek waar het ontwerp van een idee vorm krijgt en wat je kunt delen met de wereld. God bepaalt of, hoe en in welke vorm. Ik vertrok dus met mijn maatje in het mintgroene trabantje naar de plek waar een idee werkelijkheid zou kunnen worden. Of dat ook gebeurt weet alleen God. Het uitwerken is een proces en daarin schuilt mijn opdracht van het waarom en waarvoor ik een ingeving wens te realiseren. Ik heb onderweg echter geleerd dat geen enkele ingeving succesvol uitgevoerd kan worden zonder Gods zegen. Zonder Zijn richting en leiding. Zonder hem werkt de versnellingspook niet en rijd geen enkele auto. Of het nu een automaat is of een schakelbak. Hij bereikt nooit het doel. Het is Zijn plan dat ten alle tijde uitgevoerd wordt en blijft worden. Als mijn schakeling niet in Zijn plan past en hiermee overeenkomt komt er uiteindelijk niets van terecht en juist dat te weten maakt mij intens gelukkig. Zijn regie maakt mij de gelukkigste mens op aarde op de momenten dat ik dat ten volle besef want zo blijft Zijn plan gehandhaaft zonder menselijke en persoonlijke aanpassingen of consessies. Daardoor weet ik dat Hij zal komen en garandeert het Zijn wederkomst op aarde in een nieuwe wereld zoals Hij ons in Zijn belofte heeft geopenbaart.
Maar,
Ik schaam me diep omdat ik waarheidsgetrouw moet bekennen dat ik Jezus was vergeten in mijn leven. Door te blijven zeggen tegen mezelf en tegen mijn omgeving dat ik Jezus niet kende of wilde kennen heb ik Hem vele jaren ontkend. Toen ik me Hem ben gaan herinneren zoals ik Hem als kind al had ervaren belande ik in een geestelijk strijd met mezelf en mijn omgeving. Die strijd heeft 37 jaar geduurt voordat ik Zijn hand durfde en kon aannemen. Deze strijd om Hem te omarmen met al zijn oneindige liefde, rechtvaardigheid en wijsheid mondde uit in de meest waardevolle relatie die ik als mens ooit kan ontvangen.
Nu 37 jaar later kan en mag ik Hem mijn volle jawoord geven op mijn 48 ste nadat ik op mijn 11de in Zijn paradijs was thuisgekomen waarin ik 3 jaar later als een gespleten steen uit werd weggerold.
Misschien heeft mijn maatje Simon Petrus me daarom uitgenodigt in te stappen op 13 april jl. om me via deze reis terug te kunnen nemen naar huis............
Maak jouw eigen website met JouwWeb